مارات عربی متحده (U.A.E)
ساختار سیاسی: جمهوری فدرالی (Constitutional Federal) متشکل از 7 شیخ نشین به نام های ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام القوین، راس الخیمه، و فجیره در سال 1971
رییس دولت و نخست وزیر: عالیجناب شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان، حاکم ابوظبی
نایب رییس دولت : عالیجناب شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، حاکم دبی
ساختار فدرالی: مجمع عالی فدارای متشکل از حاکمان هفت امارات، یک کابینه یا مجمع وزیران و یک نظام پارلمانی نیمه انتخابی، مجمع ملی فدارال
قوای اجرایی: هر هفت شیخ نشین دارای حکومت محلی بوده و شهرداری ها و ادارات دولتی مستقل دارند
پایتخت: ابوظبی
روز ملی: 2 دسامبر
زمان : 4 ساعت جلوتر از مبدأ گرینویچ
واحد پول: درهم امارات
نرخ تبدیل ارز: تقریباً 67/3 به ازای هر دلار آمریکا (در حال حاضر)
پرچم: سه نوار افقی با اندازهای مساوی به رنگ های سبز(بالا) ، سفید و مشکی به همراه یک نوار پهن قرمز عمودی در سمت اتصال پرچم به میله
مکان:جنوب شرقی شبه جزیره عربستان ، در ساحل جنوب و جنوب شرقی خلیج فارس و ساحل غربی دریای عمان دارای مرز خاکی با عمان و عربستان
طول و عرض جغرافیایی: تقریباً از 08/26 تا 5/24 عرض شمالی و 5/55 تا 37/54 شرقی
مساحت: تقریباً 870،77 کیلومتر مربع
مکان نگاری: دشت پست ساحلی که به رمل های شنی صحرایی ربع الخالی می پیوندد و کوه های خالی از سکنه در امتداد مرز شرقی با عمان
ارتفاع: کمترین ارتفاع در سطح دریا و بالاترین ارتفاع قله جبل ییبیر با ارتفاع 1527 متر
آب و هوا: خشک صحرایی، معتدل و آفتابی در زمستان، گرم و مرطوب در تابستان. آب و هوای خنک تر در کوه های شرقی
متوسط میزان بارش: 100 میلی متر در سال
منابع طبیعی: نفت و گاز طبیعی که بیش از 90 درصد آن در ابوظبی قرار دارد
جمعیت: 142/967/4 نفر ( تخمین سال 2011)
رشد سالانه جمعیت: %3/6
زبان: عربی
مذهب: اسلام، اعتقاد به کلیه ادیان بلا مانع است
میانگین عمر: 7/76 سال در سال 2012
رتبه توسعه انسانی سازمان ملل: رتبه 30 در بین 187 کشور در سال 2012
سال مالی: 1 ژانویه تا 31 دسامبر
صنعت: نفت و گاز ، مواد شیمیایی، آلومینیوم، سیمان، سرامیک، تعمیرات کشتی، دارویی، توریسم، حمل و نقل، املاک ، خدمات مالی
صادرات نفت: 3 میلیون بشکه نفت خام در روز (در سال 2012) و در رده چهارمین صادر کننده نفت خام دنیا
ذخیره نفتی: 8/97 میلیارد بشکه در سال 2011، ششمین کشور دارنده ذخایر نفتی (از این میزان 2/92 میلیارد بشکه ذخایر نفتی (از این میزان 2/92 میلیارد بشکه ذخایر ابوظبی به شمار می آید که %94 کل را تشکیل می دهد)
ذخیره گاز طبیعی: 21 ترلیون فوت مکعب در سال 2012
تعطیلات آخر هفته: جمعه و شنبه بخش دولتی، (بخش خصوصی ممکن است 6 روز کاری داشته باشند).
کد تلفنی بین المللی: 971+
مشترکین تلفن همراه: 9/12 (در سال 2012)
بنادر: مینا زاید، جبل علی، مینا راشد، فجیره، خورفکان، مینا صقر، شارجه، بندر خلیفه و بندر صنعتی در طویله
تعداد فرودگاه بین المللی: 9 عدد
شکل گیری امارات کنونی:
بیرون از صحرا: قبل از قرن 16 میلادی طایفه بنی یاس در روستاهای لیوا ساکن بوده و این منطقه مرکز فعالیت های اجتماعی و اقتصادی آنها بوده است.
اما در اوایل سالهای 1790 شهر ابوظبی به یک مرکز با اهمیت صید مروارید بدل شده بود که رهبر سیاسی طایفه بنی یاس، شیخ آل ابوفلاح ، خانواده آل نهیان را از لیوا به آنجا منتقل کرد.در ابتدای قرن 19، اعضای آل بوالفلاسی که شاخه ای از بنی یاس بودند در کنار خور دبی سکنی گزیدند و در این شیخ نشین، حکومت آل مکتوم را پایه گذاری نمودند.
اوج صید مروارید: در قرن 19، صنعت صید مروارید از دریا به آرامی رونق یافت و در اوایل قرن 20 منبع درآمد و کسب و کار برای ساکنان سواحل خلیج فارس شد.
بسیاری از سکنه چادر نشین بودند. آنها در ماه های تابستان به صید مروارید می پرداختند و در زمستان به داخل نخلستان نقل مکان می کردند. اما به زودی منبع اقتصادی نحیفشان با ضربه محکمی تکان خورد. جنک جهانی اول به صورت جدی بر روی صید مروارید تأثیر گذاشت و در سالهای پایانی 1920 و ابتدای 1930 ،ابتکار پرورش مصونعی مروارید توسط ژاپنی ها ، به صنعت صید مروارید صدمه جبران ناپذیری زد.سرانجام این صنعت بلافاصله بعد از جنگ جهانی دوم ناپدید شد چرا که حکومت مستقل تازه تأسیس هندوستان روی واردات مروارید از خلیج فارس مالیات های سنگینی گذاشته بود. این موضوع یک فاجعه برای منطقه به حساب می آمد. علم رغم سازگاری و کاردانی، مردم با مشقت بسیار، نبود جاده ها، بیمارستان
و فقدان آموزش روبرو شدند.
نفت و رهبری: خوشبختانه وجود نفت و رهبری خردمندانه شیخ زاهد بن سلطان آل نهیان افق را گشود. شیخ زاید بن سلطان متولد سال 1918، جوانترین اولاد از 4 فرزند ذکور شیخ سلطان حاکم ابوظبی در سالهای 1922 تا 1926 بود. همزمان با دوران بلوغ و رشد ، شیخ زاید سفرهای فراوانی در سراسر کشور نمود.
و از سرزمین و مردمش درک عمیقی را دریافت. در اوایل سالهای 1930، هنگامی که تیم های شرکت نفتی برای بررسی های مقدماتی زمین شناسی به منطقه می آمدند، وی پرتو های اولیه این صنعت را که باعث توسعه و گسترش امروز این سرزمین گردیده است، لمس نمود.در سال 1946 شیخ زاید به عنوان نماینده حاکم در منطقه شرقی ابوظبی با مرکزیت العین، واقع در 160 کیلومتری جزیره ابوظبی، انتخاب شد. وی در منصب جدیدش اعتقاد راسخ به ارزش رایزنی، رضایت و موافقت عمومی و داوری را به کار بست و با درک عمیق، بصیرت و فرزانگی اش متمایز شد.
اولین محموله نفت خام در سال 1962 از ابوظبی صادر شد. در 6 اگوست 1966 شیخ زاید جانشین برادر بزرگترش و حاکم ابوظبی شد. او بلافاصله همکاریهایش را با Trucial States Development Fund توسعه داد و با افزایش تولید نفت، باعث افزایش درآمد گردید که در نتیجه برنامه های کلان ساختمان سازی، ساخت مدارس،منازل، بیمارستان و جاده ها را به اجرا گذاشت.
اتحاد و ائتلاف (فدارسیون)
در ابتدای سال 1968 ، انگلیسی ها اعلام نمودند که تا پایان سال 1971 از خلیج فارس خارج خواهند شد، در این ضمن شیخ زاید برای محکم کردن اتحاد شیخ نشین ها اولین قدم را برداشت . به همراه شیخ راشد که در آن زمان نایب رییس بود و بعداً نخست وزیر دولت تازه شکل یافته شد. شیخ زاید رهبری فراخوان را نه تنها برای اتحاد 7 شیخ نشین بلکه برای قطر و بحرین نیز به عهده گرفت. پس از یک دوره مذاکره ، توافق بین حاکمان 6 امارات (ابوظبی، دبی، شارجه، فجیره، ام القوین و عجمان) صورت گرفت و اتحادی به نام امارات عربی متحده در 2 دسامبر 1971 به ریاست شیخ زاید صورت پذیرفت.
امارات هفتم ، رأس الخمیه در تاریخ 10 فوریه 1972 نیز به این اتحاد پیوست . شیخ زاید با موافقت شورای اتحاد برای یک دوره 5 ساله به ریاست برگزیده شد و 33 سال بعد تا زمان فوت در سال 2004، در این مقام به جای ماند.
بی شک موفقیت ، هماهنگی و توسعه مدرن که خصوصیت بارز امارات عربی متحده امروز است به میزان وسیعی مدیون زحمات سازنده شیخ زاید فقید رییس امارات و حاکم ابوظبی، جانشین پدر شد. عالیجناب شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان در سال 2004 به حکومت رسید. اصول و فلسفه ای که برای حکومت آورد. امروزه همان سیاست پدر و اتحاد امارات است.
عالیجناب شیخ محمد بن راشد آل مکتوم نیز در دبی پس از فوت برادر شیخ مکتوم در سال 2006، حاکم دبی و نایب رییس دولت امارات گردید.
شیخ زاید:
وی کودکی خود را در قلعه حصن که توسط پدرش در سال 1910، در قلب ابوظبی ساخته شده بود گذارند.
در آن زمان مدارس اندکی در منطقه وجود داشت . بنابراین معلمی استخدام شد تا به او مبانی اسلام را آموزش دهد و این زمانی بود که وی به این حقیقت که قرآن تنها یک کتاب آسمانی نیست واقف گشت و دریافت که قرآن میتواند تمام زندگی انسانها را قانونمند کند. زمانی که تنها 3 سال داشت برای اولین بار در مجلس پدر خویش با بزرگان شرکت کرد و درباره آداب و سنن عربی و جوانمردی، غرور و مسائل سیاسی آموزش دید و همچنین آموخت که چگونه آنها را مدیریت کند. اما بر خلاف دستاوردهایش گاهی به این که به سخنان معلم خود گوش نداده و شیطنت هایی نیز داشته ، اشاره کرده است.
زمانی که این کودک به سوی مرد شدن گام بر می داشت یک شکارچی و اسب سوار در قلب صحرا بود. او عشق شکار و سوارکاری در کوه های نزدیک و زیادی را در اصطبل با اسب های عربی اصیل می گذارند.
در سن 16 سالگی او به تمام فنون رزمی و رویایی با شرایط سخت، در قلب صحرای وسیع امارات تسلط کامل داشت و شکار با شاهین را نیز جز سرگرمی های خویش قرار داد.
شیخ زاید مردی بزرگ با دیدگاهی روشن، هوشمند، شجاع، روشنفکر و خلاق، مومن به دین و معتقد به اصالت های خود بود.
ساختار حکومتی:
سیاست: با گسترش سریع اقتصادی و اجتماعی امارات، قدم های بزرگی در هر دو سطح محلی و بین امارتهای مختلف برداشته شدند تا تغییرات زیربنایی در سیاست دولت برای پاسخگویی به نیازهای جمعیت کشور صورت دهند. این روند توسط صاحب السمو، عالیجناب شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان، رییس حکومت امارات در سطح دولتی رهبری گردیده و توسط معاون و نخست وزیر امارات و حاکم دبی، عالیجناب شیخ محمد بن راشد آل مکتوم ایجاد و هدایت شده است.
برنامه های مشابه نیز در سطح محلی، در هر یک از شیخ نشین های امارات اجرا شده است.
انتخابات:
اولین انتخابات غیر مستقیم مجلس به نام شورای ملی حکومتی ، رویداد برجسته ای در روند اصلاحات ساختار سیاسی امارات عربی متحده بود که در دسامبر سال 2006 به وقوع پیوست. یک سال پیشتر، انتخابات بر طبق برنامه ملی و توسط رییس حکومت اعلام گردید که طبق آن نیمی از اعضای شورای ملی حکومتی می بایست انتخاب شده و نیمه دیگر انتسابی باشند تا انگیزه ای برای فعالیت و پویایی هر چه بیشتر شورا شود. این حرکت موجب مشارکت و تعامل بیشتر شهروندان اماراتی در این امر می شد.
استراتژی جدید:
آغاز استراتژی حکومتی امارات عربی متحده در سال 2007 پیشرفت مهم دیگری در روند اصلاحات بود.
کانون اصلی استراتژی دولت امارات عربی متحده می بایست بین حکومت های محلی و مرکزی همکاری و سینرژی ایجاد کند. اصول دیگر شامل تجدید قوا و سیاسی نمودن نقش های وزارتخانه ها و بهبود در نظام تصمیم گیری، افزایش کارآیی گروه های دولتی و ارتقاء سطح خدمات آنها بر اساس نیازهای مردم به همراه باز بینی و ارتقاء قوانین موجود بود.
ساختار سیاسی: برای اطمینان از موثر بودن دولت جدید پس از تأسیس آن در سال 1971 حاکمان با تدوین یک قانون اساسی موقت که حیطه قدرت و اختیار اختصاص داده به ساختار فدرال جدید را مشخص می نمود موافقت کردند. همچون بسیاری از کشورهای دنیا ساختار فدرالی و ائتلافی، برای هر کدام از شیخ نشین ها حق امتیاز اختیارات قطعی را که از قبل داشتند، باقی گذاشت. بر اساس مواد 120و 121 از قانون اساسی مناطق تحت نظارت مقامات حکومتی شامل: امور اتباع بیگانه ، امنیت و دفاع موارد مهاجرت و تابعیت آموزش و پرورش بهداشت عمومی لرز پست و سایر خدمات و سرویس های ارتباطی ، کنترل ترافیک هوایی، صدور مجوز هواپیما به علاوه تعدادی از سایر بخش ها به صورت خاص، همچون روابط کار و بانکداری، حدود و مرزهای آبی و استرداد مجرمان، می باشند.
سایر موارد به عهده و صلاحدید هر شیخ نشین و دولت محلی اجرا می شود. در ماه مه سال 1996 شورای عالی، مرکب از 7 امیر از 7 شیخ نشین، با توافق 2 اصلاحیه به قانون اساسی موقت اضافه نمودند و آن را دائمی کردند. در یک نگاه نزدیکتر به عملکرد حکومت محلی و دولتی هر دو چه به صورت جداگانه و چه به صورت مشترک ترکیبی از سیستم سیاسی –سنتی و مدرن را که هدف پایداری و توسعه ملی را ضمانت می کند مورد تاکید قرار داده اند.
دولت ائتلافی:
در حال حاضر ، سیستم ائتلافی دولت شامل: شورای عالی، شورای وزیران (کابینه) یک مجلس متحد یا بدنه پارلمانی به شکل شورای ملی ائتلافی و یک دادگاه عالی فدرال که نماینده قوه قضائیه مستقل است، می باشند.
شورای عالی یک رئیس و یک معاون از میان آنها را برای مدت قابل تمدید 5 ساله انتخاب می کند. بر همین اساس شورای عالی در سال 2009 عالیجناب شیخ خلیفه را برای دوره 5 ساله انتخاب نمود. شورای عالی متشکل از امیران 7 شیخ نشین قدرت و اختیار قانون گذاری و اجرایی دارد. این شورا قوانین حکومتی را به تصویب رسانده و جکم می کند. سیاست های عمومی را برنامه می کند نامزد نخست وزیری را تأیید نمود و استعفایش را می پذیرد. همچنین با توصیه رییس حکومت امارات نخست وزیر را از مقامش عزل می کند.
شورای وزیران که در قانون اساسی به قدرت اجرایی حکومت توصیف شده است. توسط نخست وزیر که توسط رییس حکومت با مشورت شورای عالی انتخاب شده است، هدایت می گردد.
شورای ملی ائتلاف:
مجلس مشورتی امارات عربی متحده است که از 40 عضو تشکیل شده. 8 عضو از ابوظبی و دبی 6 عضو از شارجه و رآس الخیمه و 4 عضو از عجمان ، ام القوین و فجیره می باشند. پس از نامزدی 40 نفر در انتخابات بین سالهای 1972 تا 2006 ، 20 نفر از اعضای شورای ائتلاف ملی کنونی، توسط هیأت انتخاب کنندگان رئیس جمهور در سال 2006 انتخاب شدند.
وظایف شورای ملی ائتلاف شامل:
* بحث در مورد اصلاحات قانون اساسی و پیش نویس قوانین که ممکن است به تأیید و یا اصلاح برسد و یا اینکه رد شود. بررسی و مرور پیش نویس بودجه حکومت.
* مباحثه و مناظره درباره معاهدات و کنوانسیون های بین المللی
* تأثیر گذرای بر روی کارهای حکومتی از طریق کانال های مباحثه، جلسات پرسش و پاسخ، پیگیری شکایات و توصیه های ارائه شده.
شورای ملی ائتلاف کنونی به ریاست عبدل العزیز عبدالله الغریر که در سال 2006 انتخاب شده است، کنترل و هدایت می گردد.
قوه قضاییه حکومتی:
قوه قضاییه حکومتی یا فدرال که بر اساس قانون اساسی عملکرد مستقل دارد، شامل دادگاه عالی حکومتی و دادگاه های بدوی است. دادگاه عالی حکومتی از 5 قاضی که توسط شورای عالی انتخاب شده اند، شکل گرفته است. قاضی ها بر اساس قوانین حکومتی و مطابق با قانون اساسی تصمیم گیری می کنند و مشاجرات داخلی شیخ نشین و یا مشکلات بین شیخ نشین و یا مشکلات بین شیخ نشین و دولت فدرال را حل و فصل می نمایند.
حکومت محلی:
7 شیخ نشین ساختار امارات عربی متحده را تشکیل می دهند. نحوه عملکرد هر شیخ نشین با شیخ نشین دیگر بسته به فاکتورهای جمعیت، منطقه و درجه توسعه متفاوت است.
بزرگترین و پر جمعیت ترین شیخ نشین در امارات عربی متحده ، ابوظبی است که بدنه حکومتی مرکزی خود را دارا می باشد و شورای اجرایی با بخش های مختلف جداگانه که مشابه وزارتخانه می باشند، توسط ولیعهد، عالیجناب شیخ محمد بن زاید آل نهیان ریاست می شوند.
این امارات به دو بخش غربی (که سابقاً منطقه غربی نامیده میشود) و بخش شرقی که توسط نمایندگان حاکم اداره می شود تقسیم می گردد.
شهرهای اصلی ابوظبی و العین توسط شهرداری هایی که هر یک نامزد شورای شهر هستند اداره می شود. همچنین یک مسئول شهرداری برای منطقه الغربیه ایجاد شده است.
ابوظبی همچنین یک مجلس شورای ملی دارد که توسط یک رئیس اداره می شود و دارای 60 عضو منتخب از میان خانواده ها و طوایف اصلی این امارات است. شورای اجرایی دبی در سال 2003 تأسیس شد و وظایف مشابه دومین شیخ نشین امارات را داراست و توسط ولیعهد شیخ حمدان بن محمد بن راشد آل مکتوم رهبری می شود.
شارجه و عجمان نیز شوراهای اجرایی دارند. شارجه به علاوه این شورای اجرایی یک مجلس شورا نیز ایجاد کرده است . در ضمن شارجه با سه منطقه در ساحل شرقی که در خارج امارات هستند کارهایی در زمینه توسعه توسط چند مسئول محلی انجام داده است که شعبه های آن در دیوان امیری شارجه (محکمه) در مناطق کلبا و خورفکان توسط قائم مقام رئیس هیأت مدیره سرپرستی می شود.
الگوی مشابه شهرداری ها، دوایر و بخش های خودگردان در هر کدام از سایر شیخ نشین ها نیز مستقر هستند. در مناطق کوچکتر و یا دور افتاده حاکم هر شیخ نشین ممکن است که یک نماینده محلی یک امیر یا والی به عنوان یک کانال ارتباطی با ساکنان آن منطقه انتخاب نماید که با حکومت در تماس مستقیم باشد. در بسیاری از موارد این افراد چهره های بانفوذ محلی هستند که به عنوان مسئول توسط قانون گذار انتخاب می شوند و از مردم امین هستند.